தென்றல் வீச துவங்கிய மாலை நேரம்.

புறப்பட்டு கொண்டிருந்தாள் சுகந்தி.

கண்ணாடி முன் நின்று, ஒப்பனை செய்தவள் முகத்தில், 'இறைவா... எல்லாம் நல்ல படியாக நடக்க வேண்டும்' என பதற்றத்துடன், மனதில் வேண்டிக்கொண்டாள்.

மெல்ல திரும்பி, மகள் ஸ்ருதியின் அறையை பார்த்தாள். அது சாத்தப்பட்டு

இருந்தது; உடை மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறாள் போலும்.

தனியார் பள்ளியில் பணிபுரிகிறாள் சுகந்தி; சிறந்த ஆசிரியர்கள் பட்டியலில், முதல் ஐந்து இடத்துக்குள் இருப்பாள். பாடம் கற்பிப்பதிலும், ஒழுக்கம் போதிப்பதிலும் நல்ல பெயர் எடுத்தவள். அர்ப்பணிப்புள்ள ஆசிரியை என, சுய பெருமை கொண்டவள்.

அவளது மூத்த மகள் ஸ்ருதி; படிப்பில் ஆர்வம் அதிகம். பெங்களூரு, தனியார் பொறியியல் கல்லுாரியில், முதல் ஆண்டு படிக்கிறாள். அடுத்தது மகன் சூர்யா; இப்போது தான், 10ம் வகுப்பு படிக்கிறான்.

சுகந்தியின் கணவர் பிரகாஷ், போக்குவரத்து துறையில், நடத்துனராக பணிபுரிகிறார்.

நடுத்தர குடும்பம். அடுக்கு மாடி குடியிருப்பில் வசிக்கின்றனர். ஸ்ருதியின் அத்தை பெயர் ப்ரியா; அரசுத்துறை ஒன்றில் உத்தியோகம்.

''அம்மா நான் ரெடி...'' கதவை திறந்தாள் ஸ்ருதி.

''இதோ வந்திடுறேன்; அஞ்சு நிமிஷத்துல கிளம்பிடலாம்...''

புறப்பட்டு வந்தாள் சுகந்தி.

வழக்கமாய் அழைத்து செல்லும் ஆட்டோவும் காத்திருந்தது. சாப்பாட்டு மேஜையின் மேல் இருந்த தண்ணீர் பாட்டிலை எடுத்தபடி, மெதுவான குரலில், ''எனக்கு பிடிக்கல...'' என்றாள் ஸ்ருதி.

''என்ன சொல்ற... கொஞ்சம் சத்தமா தெளிவாதான் சொல்லேன்...''

''ஒன்னுமில்ல...'' என்றபடி வந்தாள்.

ஹாலில் உட்கார்ந்து இருந்தான் சூர்யா.

''நாங்க போனதும், மொபைலை நோண்டிக் கிட்டு இருக்காமல், கொஞ்சம் படி... மாலை 6:00 மணிக்கு லைட் போடு...'' என்று கூறி நகர்ந்தாள் சுகந்தி.

பின் தொடர்ந்தாள் ஸ்ருதி.

இவர்களது வீடு, முதல் மாடியில் இருந்தது; படி இறங்கும் போது, எதிர் வீட்டு ரங்கநாதன் மேலேறி வந்தார்.

''என்ன டீச்சர்... ஷாப்பிங் கிளம்பிட்டீங்களா...'' என்று சிரித்தபடி கேட்டு, பதிலுக்கு காத்திராமல், ஒதுங்கி வழி விட்டார்.

மையமாய் ஒரு சிரிப்பை உதிர்த்து, கீழே வந்தனர்.

''அம்மா... எனக்கு பிடிக்கல...'' என்று காம்பவுண்ட் தாண்டி வரும் போது, மீண்டும் கூறினாள் ஸ்ருதி.

''ஏன் திடீர்னு...''

''திடீர்னு எல்லாம் இல்லை; ஆரம்பத்திலிருந்தே தான்...'' என்றவள், தயங்கி, ''இதெல்லாம் வேண்டாம்னு தோணுது...'' என்றாள்.

''ஏன் வேண்டாம்... பேசாம வா, அங்க போறது யாருக்கு தெரியப் போகிறது... நாம நேரா அங்க போக போறதில்ல. ஷாப்பிங் மால் போயிட்டு, அங்கிருந்து நடந்து தான் போக போறோம்...'' என்றாள் சுகந்தி.

மகளிடம் இருந்து பதில் ஏதும் வராததால், சின்ன இடைவெளி விட்டு தொடர்ந்தாள்.

''இந்த காலத்தில் இதெல்லாம் சகஜம் தான்...'' என்றாள்.

காதில் விழாத வார்த்தைகளை, முணு முணுத்து, தலை குனிந்தபடியே பின் தொடர்ந்தாள் ஸ்ருதி.

காம்பவுண்ட் கேட் அருகில், ஆட்டோ காத்திருந்தது.

''ஷாப்பிங் மாலுக்கு தானே மேடம்...''

''ஆமாப்பா...''

ஆட்டோ, 15 நிமிடத்தில் அந்த ஷாப்பிங் மால் முன் வந்து நின்றது.

வழக்கமாக கொடுக்கும், 100 ரூபாயை கொடுத்த போது, ஒரு எதிர்பார்ப்புடன் கேட்டான்.

''காத்திருக்கவா மேடம்...''

''இல்லப்பா... கொஞ்சம் நேரமாகும்; நீ கிளம்பிக்கோ...''

''ஷாப்பிங் முடிச்சதும், போன் பண்ணுங்க மேடம்; பக்கத்துல இருந்தா, வந்து கூட்டிட்டு போறேன்...'' என்றான்.

''சரி...'' என கூறி, ஷாப்பிங் மால் நோக்கி நடந்தனர்.

''கண்டிப்பா போணுமா அம்மா...'' மீண்டும் கேட்டாள் ஸ்ருதி.

''போனால் நல்லதுன்னு உங்க ப்ரியா அத்தையும் சொன்னாளே... நீயும் சரின்னு ஒத்துகிட்ட தானே...'' என்றாள் அம்மா.

''ஆமாமா... அப்போ போலாம் போல இருந்தது; இப்போ ஏதோ ஒரு தயக்கம் வருது...''

''என்ன தயக்கம் திடீர்னு...''

''தெரியல...''

''முதல்ல தெளிவா ஒரு முடிவு எடு; சரி வா... ஒரு காபி சாப்பிட்டு போகலாம்...''

''எனக்கு காபி வேண்டாம்...''

''மதியம் சாப்பிட்டதோட இருக்கிற... சாயங்காலம் காபியும் குடிக்கல; இப்போ ஒரு காபி குடித்து போகலாம் வா...''

மகளின் பதிலை எதிர்பார்க்காமல், காபி கடையை நோக்கி நடந்தாள் சுகந்தி.

''அம்மா... எனக்கு இஞ்சி டீ...''

என்றாள் ஸ்ருதி.

மகளை திரும்பி பார்த்து, ''இங்கே கும்பகோணம் டிகிரி காபி ரொம்ப நல்லா இருக்கும்; குடிச்சு பாரு உனக்கு பிடிக்கும்...'' என்றாள் சுகந்தி.

இரண்டு காபி ஆர்டர் செய்து, மேஜை முன் உட்கார்ந்தனர்.

''ஸ்ருதி... ஏன் யோசனையாவே இருக்கிற... இப்போ இதெல்லாம் சகஜமாயிட்டு; முன்னாடி காலத்தில் தான் மத்தவங்களுக்கு தெரிஞ்சா என்ன நினைப்பாங்கன்னு தயக்கம் வரும்...

''இப்போ பெண்ணுக்கு பெண், இதெல்லாம் தப்பு இல்ல; ஒரு வகையில், தேவை தான் அப்படின்னு, 'சஜஷன்' கொடுக்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க; போய் பார்க்கலாம். உனக்கு பிடிக்கலன்னா இடையில் நிறுத்திக்கலாம்; நம்ம இஷ்டம் தானே...''

மகளை சமாதானப்படுத்தினாள் சுகந்தி.

காபி குடித்து கிளம்பினர்; 10 நிமிட நடை தூரத்தில் இருந்தது அந்த இடம். அம்மாவுடன் சேர்ந்து நடந்தாள் ஸ்ருதி. யாராவது பார்த்து விடுவரோ என்ற உறுத்தல் மனதில் இருந்தது.

அந்த இடத்திற்கு வந்தனர்; போர்டை பார்த்ததும், மீண்டும் ஸ்ருதிக்கு தயக்கம் வந்தது; 'உள்ளே போகலாமா அல்லது இப்படியே திரும்பி விடலாமா' என நிமிர்ந்து பார்த்தாள் ஸ்ருதி.

'அருணாதேவி, மனநல மருத்துவர்' என்று இருந்தது பெயர் பலகை.

மீண்டும் ஒரு தயக்கம் வந்தது.

மனநல மருத்துவரை சந்திக்க வருபவர்கள் எல்லாரும், மனநிலை பாதிக்கப்பட்டவர்களாக இருப்பர் என்ற எண்ணம் சமுதாயத்தில் பரவலாக இருக்கிறது.

ஆனால், மன அழுத்தத்திற்கு, மனநல மருத்துவர்கள் ஆலோசனை வழங்குவர் என்பதை, பெரும்பாலானோர் உணர்வதில்லை.

''வா ஸ்ருதி...''

உள்ளே அழைத்து வந்தாள்.

இரண்டு அறைகளுடன் கூடிய, 'கிளினிக்' அது; வரவேற்பறையில், ஒரு இளம் பெண் மட்டும் இருந்தாள். இரும்பினாலான நாற்காலிகள் மூன்று மூன்றாக மொத்தம், ஒன்பது இருக்கைகள்; அனைத்தும் காலியாக இருந்தன.

''வாங்க...'' என்று, சின்ன புன்முறுவலுடன் வரவேற்றாள் வரவேற்பாளினி.

அவளை நோக்கி நடந்தனர்.

''இங்கே யாருமே இல்ல, கிளம்பிடலாம்...'' என்றாள் ஸ்ருதி.

வரவேற்பு பெண் அதற்கு பதில் கூறினாள்.

''எல்லாம் முன்பதிவு வாங்கிட்டு தான் வருவாங்க; ஒரு மணி நேரத்திற்கு, ஒரு முன் பதிவு மட்டுமே கொடுப்போம்; ஏற்கனவே வந்தவங்க மருத்துவரைப் பாத்துக்கிட்டு இருக்காங்க; நீங்க ஸ்ருதியா...''

''ஆமாம்...''

''உட்காருங்க... அஞ்சு அல்லது பத்து நிமிஷத்துல மருத்துவரைப் பார்க்கலாம்...'' என்றாள்.

சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள் ஸ்ருதி.

குளிரூட்டப்பட்ட அந்த அறையின் ஓரங்களில், செயற்கை தாவர தொட்டிகள் அழகுற அமைக்கப்பட்டு இருந்தன.

கடைசி வரிசை நாற்காலியில் அமர்ந்தனர்.

- தொடரும்...

ரவி