ஆலடியில் அடர்ந்த காடு இருந்தது. அங்கு, வேட்டைக்காரன் செல்வன், வலை போட்டு, ஒரு பறவையை பிடித்தான்.

பிடிபட்ட பறவை, 'எத்தனையோ ஆடுகளையும், மாடுகளையும் கொன்று தின்றவன் நீ... அப்படி தின்றும், உன் பசி தீரவில்லை... என்னைக் கொன்று, சாப்பிட நினைக்கிறாய்... என் உடலில் உள்ள இறைச்சி, உன் பசியில் எந்த மூலைக்கு... என்னை விட்டு விடு. நான் உனக்கு, மூன்று உபதேசங்கள் செய்கிறேன்... அவற்றை கடைப்பிடித்தால் அதிர்ஷ்டம் உன்னை தேடி வரும்...' என்றது.

'சரி... உபதேசத்தை சொல்...'

'முதல் உபதேசத்தை, உன் கையில் இருந்தும், இரண்டாவதை, உன் வீட்டுக் கூரையில் இருந்தும், மூன்றாவது உபதேசத்தை, மரத்தில் இருந்தும் கூறுகிறேன்... கவனமாக கேள்...'

'சரி...'

'முதல் உபதேசம்... யார், எதை கூறினாலும் உடனடியாக நம்பாதே...'

இப்படி கூறியதும், அவன் கையிலிருந்து பறந்து, வீட்டுக் கூரையில் உட்கார்ந்தது பறவை.

உடனே, இரண்டாவது உபதேசத்தை கூறியது.

'போனதை நினைத்து வருந்தாதே... உன் சக்தியால் கட்டுப்படுத்தாமல் விட்டதை நினைத்து, அழுது என்ன பயன்... என் உடலில் மிகப் பெரிய முத்து இருக்கிறது; அது, 10 கிலோ எடையுள்ளது; அது மட்டும், உன்னிடம் இருந்தால், கோடீஸ்வரனாக வாழலாம். ஆனால், அது உனக்கு கிடைக்கப் போவதில்லை; ஆண்டவன் அந்த பாக்கியத்தை கொடுக்கவில்லை...'

துர்பாக்கியத்தை நினைத்து, அழுது புலம்பினான் வேட்டைக்காரன்.

அப்போது, 'போனதை நினைத்து வருந்த கூடாது என்று சொல்லியும் அழுகிறாயே! என் உபதேசம் உனக்கு புரியவில்லையா... எதையும் உடனே நம்பக்கூடாது என முதலில் சொன்ன உபதேசத்தை மறந்து விட்டாய்; என் சின்னஞ்சிறு உடம்பினுள், 10 கிலோ எடையுள்ள முத்து எப்படி இருக்க முடியும்...' என்றபடி சிரித்தது.

அப்போது தான், வேடனுக்கு தெளிவு பிறந்தது; பறவை 'கப்சா' விட்டு தப்பிய விதம் புரிந்தது.

'உன், மூன்றாவது உபதேசம் என்ன...'

பதைபதைப்புடன் கேட்டான், வேட்டைக்காரன்.

'இரண்டு உபதேசங்களையும் சரிவர கடைப்பிடித்து வா... அப்புறம், மூன்றாவது உபதேசத்தை சொல்கிறேன்...'

மகிழ்ச்சியாக பறந்தது பறவை.

வாயடைத்து நின்றான் வேடன்!

குழந்தைகளே... அன்றாடம் வாழ்க்கை நிகழ்வுகளில் இருந்து சிந்திக்க கற்றுக் கொள்ளுங்கள்.