குமரனும், விசாகனும் அடுத்தடுத்த வீடுகளில் வசிக்கின்றனர். ஒரே வகுப்பு மாணவர்கள்.

இரு குடும்பத்தினரும் ஒற்றுமையுடன் பழகி அன்புடன் வாழ்ந்து வந்தனர்.

பள்ளியில், இரண்டு நாள் சுற்றுலாவுக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. இருவரும் பங்கேற்றனர். மகிழ்வுடன் இடங்களை சுற்றிப் பார்த்தனர்.

கண்ணில் பட்டதை எல்லாம் வாங்கி சாப்பிட்டான் விசாகன்.

சுற்றுலா முடிந்தது. ஊருக்கு திரும்பினர்.

குமரன் கையில் புதிய துணிப்பை ஒன்றை வைத்திருந்தான்.

பணத்தை செலவு செய்த விதம் பற்றி இருவரும் உரையாடிக்கொண்டிருந்தனர்.

''மீதி, 20 ரூபாய்தான் உள்ளது...'' என்றான் விசாகன்.

''தங்கைக்கு எதுவும் வாங்கலயா...''

''எதற்காக வாங்க வேண்டும்...''

எதிர் கேள்வி கேட்டான் விசாகன்.

''சுற்றுலாவில் நாம் சந்தோஷமா இருந்த மாதிரி, வீட்டில் இருப்பவர்களுக்கு ஏதாவது வாங்கி வந்தால், ரொம்ப மகிழ்வாங்க; அதுதான், தங்கைக்கு விளையாட்டு பொருள் வாங்கி இருக்கேன்...'' என்றான் குமரன்.

''பணத்தை சாப்பிட்டே செலவழிச்சிட்டேன்; எதுவுமே வாங்கலயே...''

''கவலைப்படாத... உன் தங்கைக்கு வளையல் வாங்கி இருக்கேன்... அது இந்த பையில் இருக்கு; கொடுக்கும் போது அவள் சந்தோஷத்தைப் பார்; அன்பு பெரிசா தெரியும்...'' என்றான் குமரன்.

அந்த சொற்களில் நெகிழ்ந்தான் விசாகன்.

குழந்தைகளே... அருகில் இருப்பவர்களையும், மகிழ்ச்சியாக வைத்திருக்க பழகுங்க.

- என்.விஜயலட்சுமி