கடலுார் மாவட்டம், புதுப்பாளையம் அரசு பள்ளியில், 1964ல், 6ம் வகுப்பு படித்த போது நடந்த சம்பவம்...

அன்று கல்வி அதிகாரிகள், பள்ளிகளில் ஆய்வு செய்யவிருந்தனர். முதலில், எங்கள் பள்ளிக்கு வருவதாக இருந்தது.

ஓட்டலில் தங்கியிருந்தவர்களுக்கு, காலை சிற்றுண்டி அளித்து, பள்ளிக்கு அழைத்து வரும் பொறுப்பை ஏற்றிருந்தனர் ஆசிரியர்கள். எடுபிடி வேலை செய்வதற்காக, மாணவர்களை அழைத்து சென்றனர்; அதில், நானும் இருந்தேன்.

காலை உணவுடன், பிளாஸ்க்குகளில் காபி, டீ தயாராக இருந்தது.

அதிகாரிகள் வரும் முன், ஒரு தகவல் வந்தது. சிலருக்கு சர்க்கரை வியாதி என்பதால், இனிப்பில்லாத காபி வேண்டும் என்பதே அது.

வகுப்பு ஆசிரியர் பரபரப்புடன் என்னை அழைத்து, 'மஞ்சகுப்பம் உடுப்பி ஓட்டலில், சர்க்கரை இல்லாத காபி வாங்கி வா...' என, மிதிவண்டியை கொடுத்தார்.

பிளாஸ்க்கை, ஹாண்டில் பாரில் மாட்டி, குரங்கு பெடலில் பஞ்சாக பறந்தேன். ஞாபகமாக சர்க்கரை போடாத காபி வாங்கி, தாமதமின்றி வந்து சேர்ந்தேன்.

டம்ளரில் காபியை ஊற்றியபோது, கண்ணாடி துண்டுகளும் விழுந்தன. மிதிவண்டி பாரில் இடித்து, பிளாஸ்க் கண்ணாடி குடுவை நொறுங்கியிருந்தது.

சுட்டெரித்து விடுவது போல என்னை பார்த்து, அடிக்க கை ஓங்கினார் ஆசிரியர். வெலவெலத்து நின்றேன். பொங்கி வந்த கண்ணீரை அடக்க முடியாமல் தவித்தேன்.

கல்வி அதிகாரி தடுத்து, 'உன் தப்பு எதுவுமில்லை...' என முதுகில் தட்டிக் கொடுத்தார்.

அந்த ஆசிரியரிடம், 'இதுக்கெல்லாம் கண்டிக்காதீங்க... ஒரு முறை சர்க்கரை கலந்த காபி குடித்தால் உயிரா போயிடும்...' என்றபடி, இன்னொரு பிளாஸ்க்கில் இருந்த காபியை பருகினார். ஆய்வுக்கு வந்த போது, என்னிடம் கேள்விகள் கேட்டு பாராட்டினார்.

தற்போது, என் வயது, 68; அந்த அதிகாரியை நினைத்தாலே மனம் நெகிழ்கிறது.

- ஆர்.ரகோத்தமன், கடலுார்.