நல்லாட்டூரில் வாழ்ந்து வந்தான் சோமு; மிகவும் முரடன்; எப்போதும், மற்றவர் மீது குற்றம் கூறியபடியே இருப்பான்.

ஒரு நாள் -

பக்கத்து வீட்டில் வசித்த சேகர் மீதே பழி கூறி, பஞ்சாயத்தை கூட்டினான். செய்யாத குற்றத்திற்காக தண்டனை வாங்கி கொடுத்தான்.

வேதனையில் மிகவும் அழுதான் சேகர். அதைக்கண்டு சோமுவின் மனம் மகிழ்ந்தது.

சற்று நேரம் யோசித்தான் சோமு. அந்த கண்ணீர் உள்ளத்தை கரைய வைத்தது.

வீண் பழி கூறி தண்டித்ததை எண்ணி வருந்தினான்.

அந்த பாவத்திற்கு பிராயச்சித்தம் தேட வழி தேடினான்.

சில நாட்களுக்குப் பின் -

அந்த ஊருக்கு வந்தார் ஒரு முனிவர்.

அவரிடம், 'பக்கத்து வீட்டில் வசிக்கும் நண்பன் மீது, வீண் பழி கூறி, தண்டனை பெற வைத்தேன்; அது, மனதை உறுத்துகிறது; அந்த பாவத்திலிருந்து மீள, ஏதாவது வழி கூறுங்கள்...' என்றான் சோமு.

யோசித்த முனிவர், 'மூன்று கிலோ இலவம் பஞ்சை, சேகர் வீட்டு முன் இரவில் பரப்பி வைத்து, நாளை வந்து என்னை பார்...' என கூறினார்.

முனிவர் கூறியது போல் செய்தான் சோமு.

மறுநாள் -

முனிவரை சந்தித்தான் சோமு.

'என் பாவம் தீர்ந்ததா...' என கேட்டான்.

உடனே முனிவர், 'நேற்று பரப்பிய பஞ்சை மீண்டும் எடுத்து வா...' என்றார்.

மிகுந்த ஆவலுடன், சேகர் வீட்டிற்கு ஓடினான்; அங்கு சிறிது கூட இல்லை. அனைத்தும் காற்றில் பறந்து போயிருந்தது.

அதை கண்ட சோமு, முனிவரிடம் ஓடி வந்து விஷயத்தைக் கூறினான்.

'தெருவில் பரப்பிய பஞ்சை எப்படி மீண்டும் அள்ள முடியாதோ... அதே போல் ஒருவர் மீது கூறிய பழிச் சொற்களையும் எடுக்க முடியாது; இறைவனிடம் மன்னிப்பு கேள்...' என கூறினார் முனிவர்.

உண்மை புரிந்தது.

பழி சொல்லும் பழக்கத்தை விட்டான் சோமு.

குழந்தைகளே... பிறர் மீது வீண் பழி சுமத்தினால், கவலையை தவிர வேறு எதுவும் கிடைக்காது.

லட்சுமி வாசன்