அந்தக் காலத்தில் ஒழுகரைப் பகுதி மழை எப்போது வரும் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் மண்ணின் நரம்புகளையே உலுக்கியது. வெயிலால் உலர்ந்த வயல்கள், தண்ணீருக்காக போராடும் உயிர்கள் என ஒழுகரை பாளம்பாளமாய் வறண்டு வானத்தை வெறித்து பார்த்தன. மழைத்துளி விழாததால் உழவர்கள் கண்களிலும் பெரிய கவலை.

இந்த தாகமான நிலத்தை பார்த்த ஊசியின் உள்ளத்தில் ஒரு எரிமலை எழுந்தது. இந்த மண்ணுக்கு நான் நீரைத் தர வேண்டும்… என்ற மனதில் எழுந்த உறுதி, அவளது வாழ்வையே திசை திருப்பியது. ஒரு பெரிய ஏரியை அமைக்க வேண்டும் என்கிற துணிச்சலான எண்ணத்துடன் ஊசி, அரசர் முன் நின்றாள்.

மன்னரும், அவளது மனத்தின் நியதியை உணர்ந்து பணியாளர்களை அனுப்பினார். ஊசி தன்னுடையச் செலவை முழுவதும் ஒதுக்கி அந்தப் பெரிய ஏரியை வெட்டுவிக்கிறாள்.

மாதங்கள் கடந்தன. ஏரியும் வெட்டப்பட்டது. முடிவில் ஒருநாள்... மழையும் ஓயாமல் பொழிந்தது. ஓர் இரவில் ஏரி நிரம்பும் அழகை பார்த்த ஊசியின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது. மக்கள் கொண்டாடினர். ஊசிக்கு நன்றியை காணிக்கையாக்கினர். அதே ஏரியை அவளது பெயரால் ஊசுட்டேரி என அழைக்கலாகினர்.

காலம் மாறிக்கொண்டே இருந்தது. புதுச்சேரி பிரஞ்சியரின் காலடியில் வந்தபோது ஊசுட்டேரி மீண்டும் பெரிய மாற்றத்தை கண்டது. செஞ்சியாற்றிலிருந்து புதிய வாய்க்கால் வெட்டப்பட்டது.

ஏரியின் நீர்த்தேக்க திறன் பல மடங்காக உயர்ந்தது. 15 சதுர கி.மீ., பரப்பளவிற்கு எல்லையை விரிவாக்கி கொண்டது. இந்தப் பெரும் நீர்நிலை அருகிலுள்ள ஏழு கிராமங்களுக்கும், 3,800 ஏக்கர் விவசாய நிலத்துக்கும் உயிர் நாடியாக மாறியது. ஒவ்வொரு அறுவடை காலத்திலும் ஊசி தாசி செய்த நன்மை நிலத்தின் நெடுங்கால நினைவாக நெடுநாளும் சொல்லப்பட்டது.

ஆனால் ஊசுட்டேரியின் வரலாறு இங்கேயே ஆரம்பிக்கவில்லை. சோழர்களின் காலத்தில், 10ம் நுாற்றாண்டு முதல் 13ம் நுாற்றாண்டு வரை, ஏரியைப் பற்றிய பல கல்வெட்டுகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன. அப்போது இது ஒழுகரை ஏரி, அல்லது பெரியேரி, பிறகு பரியனேரி என, வரலாற்றில் குறிப்பிடப்பட்டது.

மேலும், சோழர்கள் கால்தடம் பதிப்பதற்கு முன்பே பல்லவ அரசன் கோப்பெருஞ்சிங்கன், இந்த ஏரிக்கு வாய்க்காலும், மதகும் அமைத்ததாக கல்வெட்டுகள் சாட்சியம் அளிக்கின்றன. 16ம் நுாற்றாண்டின் புதுச்சேரியில் அரசரின் கட்டளைக்கிணங்க ஆயி, குளம் வெட்டியதாக மக்களிடையே பேசப்படுகிறது. அதற்கு ஆயி குளம் சாட்சியாகவும் நிற்கிறது.

அந்த ஆயியின் தங்கை தான் ஊசி என்றும் ஆயி குளம் வெட்டியதை பார்த்து தான், தாசியும் ஊசுட்டேரியை உயிர்ப்பித்தாள் என்று செவி வழியாகவே பரப்பப்பட்டு வருகிறது. எனவே, ஊசி 16ம் நுாற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர் என்பதை சாட்சியமாக கொண்டால் , அவளுக்கு முன் நீண்ட நூற்றாண்டுகளாகவே இந்த ஏரி இருந்திருக்கிறது. அதனால், ஊசிதான் புதிதாக ஏரியை அமைத்தாள் என்று கூறும் கதை வரலாற்று ஆதாரங்களுடன் பொருந்தாது என்று வரலாற்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் கல்வெட்டுகளை அடுக்குகின்றனர்.

ஆனால், முன்னிருந்த நீர்நிலையைத் துார்வாரி, ஆழப்படுத்தி, பாசனத்தை மேம்படுத்தி, புதிய உயிரோட்டம் தந்திருக்கலாம். அதுவே காலப்போக்கில் அந்த ஏரி அவளது பெயரால் அழைப்பதற்கான உண்மையான காரணமாக இருக்கக்கூடும் என்பதை அவர்களும் மறுக்கவில்லை.

ஊசுட்டேரியை மீண்டும் உயிர்ப்பித்த ஊசி இன்றும் சரணாலயமாக உயிரினங்களுக்கு தாகம் தணித்து நீர்காவியமாக வாழ்கிறாள்.