பள்ளியில், 4ம் வகுப்பு படித்து வந்தான் சுரேஷ்; நடுத்தர குடும்பத்தை சேர்ந்தவன்; படிப்பில் கெட்டிக்காரன். அவனிடம் ஒரு கெட்ட குணம் இருந்தது. சக மாணவர்களின், பேனா, பென்சில் என்று ஏதாவது திருடி வைத்து கொள்வான். அதை காணாமல் அவர்கள் அழுவதைக் கண்டு மகிழ்வான்.

எவ்வளவோ கண்டித்தும் கேட்கவில்லை.

ஒருநாள், 'பொருளை தொலைத்தவன் எப்படி வேதனைப்படுவான்...' என, எடுத்து கூறினார் அவன் அம்மா. அப்படியும் திருந்தவில்லை.

'மகனை, எப்படியாவது திருத்த வேண்டும்' என கவலை கொண்டார் அம்மா. வகுப்பு ஆசிரியையிடம் ஆலோசனை கேட்டார். அவரது பொறுப்புணர்வைப் பாராட்டி, உதவுவதாக கூறினார் ஆசிரியை.

மறுநாள் -

பள்ளியில், திருக்குறள் ஒப்புவிக்கும் போட்டி நடக்க இருந்தது. அதில் கலந்து கொள்ள, புதிய திருக்குறள் புத்தகம் ஒன்றை வாங்கி வந்தான் சுரேஷ்; அதை, மாணவர்களிடம் காட்டி பெருமையடித்து மகிழ்ந்தான். இதை கவனித்து கொண்டிருந்தார் ஆசிரியை.

சிறிது நேரத்தில், அந்த திருக்குறள் புத்தகம் காணாமல் போனது; எங்கு தேடியும் கிடைக்கவில்லை. மிகவும் கவலையில் தலையில் கை வைத்து, 'ஓ...' என அழுதான் சுரேஷ்.

பள்ளி முடிந்து வீட்டிற்கு புறப்பட்டான். மனம் மிக சோகமாக இருந்தது. எதன் மீதும் பிடிப்பு இல்லை. தவறிய திருக்குறள் புத்தகம் மீதே கவனம் படிந்திருந்தது.

யாருடனும் பேசவில்லை; இரவு சாப்பிடவும் இல்லை.

காலை, அம்மாவுடன் பள்ளிக்கு வந்தான் சுரேஷ்; அவனிடம் திருக்குறள் புத்தகத்தை தந்தார் ஆசிரியை. அவன் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவேயில்லை.

'இப்படி தானே பொருளை தொலைத்த சக மாணவர்கள், வேதனைப்பட்டிருப்பர்...' என, புத்தி கூறினார் ஆசிரியை.

தவறை உணர்ந்தான் சுரேஷ். ஆசிரியையிடம் மன்னிப்பு கேட்டான்.

குட்டீஸ்... நல்ல பழக்கங்களை கடைப்பிடித்து வாழ்வது தான் பெருமை சேர்க்கும்!

வி.கற்பகவல்லி